Από την Καθημερινή, άρθρο του Β. Ζήρα

Τον Σεπτέμβριο του 2015, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά της, κάποια υφυπουργός Βιομηχανίας είχε δηλώσει ότι στόχος της είναι να ανάψουν όσο το δυνατόν περισσότερα φουγάρα, δηλαδή να λειτουργήσουν όσο το δυνατόν πιο πολλές βιομηχανίες. Οσοι ανησυχούν για τις επιπτώσεις ενός τόσο φιλόδοξου στόχου στο περιβάλλον, ας ηρεμήσουν. Οι πιθανότητες να ανάψουν φουγάρα στη χώρα μας είναι συντριπτικά λιγότερες από το να σβήσουν.

Σήμερα λήγουν οι εκπτώσεις που είχε δώσει η ΔΕΗ στα τιμολόγια της ενεργοβόρου βιομηχανίας. Ηταν εκπτώσεις που εγκρίθηκαν ad hoc από τη γενική συνέλευση της Επιχείρησης πριν από ένα χρόνο. Οι διμερείς συμβάσεις με τις βιομηχανίες έληξαν πριν από ενάμιση χρόνο κι έκτοτε περιμένουν μάταια τη ΔΕΗ για να υπογράψουν νέες. Οχι όλες οι βιομηχανίες. Μια υπερχρεωμένη και ολίγον ΔΕΚΟ, για παράδειγμα, αν και χρωστάει 300 εκατ. ευρώ στη ΔΕΗ, εξασφάλισε σύμβαση για την παροχή ρεύματος, με τιμολόγιο μάλιστα πιο ευνοϊκό απ’ όσο θα δικαιολογούσε η κατανάλωσή της. Μια άλλη πλήρωσε προκαταβολικά στη ΔΕΗ την κατανάλωσή της για κάποια χρόνια και κλείδωσε το τιμολόγιο. Μπορεί να σχεδιάσει τις επενδύσεις της, να κλείσει συμφωνίες με τους πελάτες της, να προσλάβει εργαζομένους, χωρίς την αβεβαιότητα του ενεργειακού κόστους.

Οι υπόλοιποι είναι στην αναμονή, ακούγοντας από τη μία την Επιχείρηση να ζητάει ανεπισήμως αυξήσεις 10% και από την άλλη την κυβέρνηση να αναζητεί τον τρόπο για να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο: δηλαδή και η ΔΕΗ να βγάλει κάτι παραπάνω και οι βιομηχανίες να μην επιβαρυνθούν, τουλάχιστον πολύ. Ενδεχομένως να βρει προσώρας κάποιο κόλπο στέλνοντας τον λογαριασμό σε ξεχασμένους κωδικούς του προϋπολογισμού.

Προφανώς, δεν κατανοεί τη σημασία που έχουν για μια ενεργοβόρο επιχείρηση οι διαφανείς και σταθεροί κανόνες διαμόρφωσης του ενεργειακού κόστους. Πόσο σημαντικό είναι να κλειδώσουν για κάποιο χρονικό διάστημα τα τιμολόγια ηλεκτρικής ενέργειας, ώστε να καταρτίσουν πιο αξιόπιστα επενδυτικά σχέδια, να προσελκύσουν κεφάλαια, να δανειστούν με χαμηλότερο επιτόκιο, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Να ανάψουν φουγάρα, όπως έλεγε με στόμφο η υφυπουργός.

Οπως επίσης είναι προφανές ότι αδυνατεί να κατανοήσει πώς γίνεται η ελληνική βαριά βιομηχανία να πληρώνει το ρεύμα 30% ακριβότερα από τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές της και η ΔΕΗ να βυθίζεται υπό το βάρος των οικονομικών προβλημάτων της. Ούτε της περνάει από το μυαλό ότι η πολιτική της έχει τις αναφορές της στη 10ετία του ’90, τότε που άλλοι πανεπιστήμονες νόμισαν ότι πέτυχαν τον τετραγωνισμό του κύκλου: και η ΔΕΗ να μην αλλάξει καθόλου και οι καταναλωτές, ιδίως οι οικιακοί που ψηφίζουν, να έχουν φθηνό ρεύμα και οι ιδιώτες παραγωγοί ρεύματος να έχουν πολύ καλή απόδοση από την επένδυσή τους. Επειδή όμως το παιχνίδι στις αγορές είναι μηδενικού αθροίσματος, όταν κάποιοι κερδίζουν, κάποιοι άλλοι χάνουν. Στα είκοσι πέντε χρόνια της «απελευθερωμένης» αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, χαμένοι αναδείχθηκαν η ΔΕΗ και η βιομηχανία.

Οσο λοιπόν η κυβέρνηση προσπαθεί να βρει λύσεις με όρους δεκαετίας ’90, ας μην ανησυχεί κανένας για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον. Φουγάρα δεν θα ανάψουν, να σβήσουν μπορεί.