Πηγή: Capital.gr

“Η Ελλάδα να αποκτήσει βιομηχανική κουλτούρα από τα σχολεία”, μας “παράγγειλε”, για το καλό μας, ο Γερμανός γκουρού της παραγωγής, Christoph Roser. 

Πολύ ωραία μας τα λες και σε ευχαριστούμε κύριε καθηγητά, πρέπει να πεις (λογικά) αν θέλεις (ως στήλη) να “αγιάσεις” και να μην γκρινιάζεις διαρκώς. Έλα όμως που σου έρχονται κάποιοι (εξαίρετοι) σχολιαστές και δεν σε αφήνουν. Σε βάζουν στην πρίζα…

Ο “spentzomichalis”, για παράδειγμα, με το σχόλιό του στη συνέντευξη του Γερμανού καθηγητή Chris Roser, (αυτό που το κάναμε τίτλο και εισαγωγή, στο σημερινό σημείωμά μας) ή ο “BIG”, με την απίθανη ατάκα του, “…στην Ελλάδα τα πραγματικά αφεντικά της βιομηχανίας είναι οι εργατοπατέρες”.

Τι να πούμε τώρα εμείς στις αλήθειες των σχολιαστών όταν αποτυπώνουν (σε 20 λέξεις) το “καρκίνωμα” της οικονομίας μας. Θα προσθέσουμε μόνο τις δημοσιογραφικές μαρτυρίες μας… 

Μαρτυρίες για τα 45 χρόνια, αναγκαστικής καταστροφικής πορείας της βιομηχανίας και αποεπένδυσης, (για να στεριώσει η κομματική διαπλοκή εργατοπατέρων και κυβερνήσεων), με αποκλειστική επιδίωξη τη μεγέθυνση, κατά 40%, της συμμετοχής του κράτους στην οικονομία, ώστε να “μαρσαριστεί” καλύτερα, ο μηχανισμός τοποθέτησης κρατικών υπαλλήλων, χωρίς αξιολόγηση. 

Τα 300.000 διορισμών στρατεύματα κατοχής που εξασφάλισαν στην Ελλάδα του κρατισμού και του ψευτοσοβιετισμού, απίθανα πεπραγμένα…, τα οποία στοίχισαν στον ελληνικό λαό 300 δισ. ευρώ εξωτερικό χρέος και 200 δισ. εσωτερικό !!! 

Ας δούμε κάποια από αυτά, ξεφυλλίζοντας, (θα τα επαναλαμβάνουμε χωρίς σταματημό…) την εσκεμμένη αποβιομηχάνιση και την αποεπένδυση, για την υποκατάσταση της ιδιωτικής οικονομίας με κρατικοδίαιτες πολιτικές και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες. 

Σε φωτογραφίες της Αθήνας του 1920-1930 και στην οδό Σταδίου φαντάζει ένα παλαιό αρχοντικό στον τελευταίο όροφο του οποίου φιγουράρει η επιγραφή ΕΛΑΣΤΙΚΑ “PIRELLI”. Η σχέση με τη μετέπειτα μεγάλη Πατρινή βιομηχανία ελαστικών είχε ξεκινήσει μισό αιώνα πριν την διαλύσει ο εργατοπατερισμός, την πρώτη 10ετία της μεταπολίτευσης, μαζί με την αποβιομηχάνιση της Πάτρας. Τυχαίο; 

Σε φωτογραφικό υλικό του 1958-1960, φαίνεται, στο ναυπηγείο Σκαραμαγκά του Νιάρχου, η ναυπήγηση και της δικής του θαλαμηγού καθώς και άλλες διακεκριμένες, λόγω της εξαιρετικής ελληνικής ναυπηγικής τεχνικής. Στην πρώτη 10ετία της μεταπολίτευσης και μετά την πετρελαϊκή και ναυπηγική κρίση, ο εργατοπατερισμός κρατικοποιεί τα ναυπηγεία, στο άψε-σβήσε… Τυχαίο;    

Στις εφημερίδες του 1969 βλέπουμε να εγκαινιάζεται άλλος ένας ναυπηγικός κολοσσός, στην Ελευσίνα από τον όμιλο Ανδρεάδη. Ο ίδιος όμιλος σχεδιάζει διυλιστήρια στα Μέγαρα και στήνει μια διεθνούς δυναμικότητας λιπασματοβιομηχανία στην Νέα Καρβάλη, με εξαγωγές μέχρι και την Κίνα. Από το 1975 μέχρι και 1980 τα συγκεκριμένα ναυπηγεία, τα λιπάσματα, μαζί με Τράπεζες και ιδιωτικές συγκοινωνίες του ομίλου περνάνε στο κράτος κάτω από κατηγορίες που κατέπεσαν δικαστικά και ο ελληνικός λαός υποχρεώθηκε να καταβάλει δεκάδες εκατομμύρια δραχμών ως αποζημιώσεις. Οι αποζημιώσεις αποσιωπήθηκαν… Τυχαίο και αυτό; 

Το 1963 πλούσιο φωτογραφικό υλικό μας παρουσιάζει τα εγκαίνια της υψικαμίνου της Χαλυβουργικής και την παραγωγή του ελληνικού χυτοχάλυβα του Δημήτρη Αγγελόπουλου. Σε 23 χρόνια, το 1986, (την πρώτη 10ετία της μεταπολίτευσης) η ελληνική χαλυβουργία επενδύει σε Αγγλία και Ελβετία αλλά, οι επαγγελματίες δολοφόνοι της 17 Νοέμβρη, σκοτώνουν στον δρόμο τον Δημήτρη Αγγελόπουλο. Η κατάρρευση του χαλυβουργικού κολοσσού ξεκινάει, για να παρασύρει και όλο το παρεμφερές παραγωγικό κύκλωμα. Λίγο πιο πέρα, στη Δραπετσώνα και ενώ το κράτος κάνει επεκτάσεις και διορισμούς (ΔΕΗ, λιπάσματα)  οι επαγγελματίες δολοφόνοι σκοτώνουν, στην Κηφισίας τον ανεψιό του Μποδοσάκη, Αλέκο Αθανασιάδη. Κακή σύμπτωση…

Συμπτωματικά επίσης… σε μια δεκαετία, 1985-1995, το κράτος έχει επεκταθεί στα λιπάσματα, στα ναυπηγεία, στις αερομεταφορές, στις κρατικές Τράπεζες και σε 50 ακόμη μεγάλες και μικρές βιομηχανικές επιχειρήσεις με Διοικήσεις οι οποίες “εξελίσσονται” σε βουλευτές και στη συνέχεια σε υπουργούς. Οι υπουργοί αυτοί διορίζουν, στην κρατική οικονομία 150.000 κομματικούς(!!!), εντελώς τυχαία…

Με αυτή την εικόνα να “λαμπιρίζει” στην πολιτική της Ελλάδας (η οποία ελέγχει, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, την οικονομία) έρχεται ο (όντως διακεκριμένος και από τα βιβλία του για τη βιομηχανία) Γερμανός, καθηγητής, και μας συμβουλεύει… “…Να ξεκινήσετε από τη δημιουργία βιομηχανικής κουλτούρας, όπου η βιομηχανία θα είναι αποδεκτή από την κοινωνία. Για να ενισχυθεί η βιομηχανία στην Ελλάδα πρέπει η χώρα να αποκτήσει κουλτούρα βιομηχανίας από τα σχολεία…”. Και ο Ρουβίκωνας, Herr Roser; Πως θα γίνουν αυτά αν δεν συμφωνήσει ο Ρουβίκωνας…